Niande juli i år publiserte eg eit innlegg her på bloggen der eg lista opp greier eg vil gjer før eg blir 22. på den lista var der eit punkt som laud: «skrive ein tekst/eit blogginnlegg som er utanfor mi komfortsone.» difor tenkte eg å skrive litt om prestasjonsangst og heile greia med å vere «bra nok». mykje for min eigen del, men óg fordi eg trur mange kan kjenne seg igjen, i større eller mindre grad.
–
Så lenge eg kan hugse har min sjølvtillit og min eigenverd vore direkte spegla i mine prestasjonar. i hovudsak i skule- og jobbrelaterte situasjonar, men óg i forbindelse med vennskapsrelasjonar og i sosiale settingar. eg har fått det for meg at om eg ikkje konstant har noko konstruktivt å sei, noko spennande å tilføre samtala, ein god idé eller eit prosjekt på gong, så er eg ikkje bra nok. då jobbar eg ikkje så hardt og effektivt som eg burde. eg brukar – paradoksalt nok – veldig mykje tid på å bekymre meg over alt eg ikkje har tid til. i staden for å fokusere på kva eg synes er gøy og kva som gjer meg til eit meir balansert og fornøgd menneske, er eg stadig på utkik etter bekreftelse frå dei rundt meg, og det tappar meg for energi eg ikkje har i utgangspunktet. det er som om eg aldri får ro i verken kroppen eller hovudet.
–
Denne hausten har eg verkeleg fått kjenne på konsekvensane av desse urealistiske forventningane, og eg har fleire gongar funne meg sjølv desperat gråtande under dyna fordi presset blir for mykje. presset eg lagar heilt sjølv. med jevne mellomrom dei siste månadane har eg fullstendig mista trua, før eg gong på gong har skjerpa meg, teke ein dusj og komme meg ut blandt folk. midlertidig flytande. «bra nok» har blitt ein så teit ting å satse på, for eg kjem aldri i verda til å nå opp. helst vil eg vere ein person som taklar alt samtidig. som oppfyller alle både kreative og sosiale krav: som er flink til hundre ulike ting samtidig og imponerar og inspirerar andre på dagleg basis. og i tillegg får sove godt åtte timar kvar natt, då. i staden blir eg stressa allereie før eg har prøvd meg på noko, for i hovudet mitt er konsekvensane av å feile mulig katastrofale.
–
Eg har så lyst å forandre denne ubrukelege innstillinga. den stoppar meg frå å få til ting eg VEIT eg kan klare. eg vil ikkje ha rolla som min eigen verste kritiker, det gjer meg så sinnsjukt sliten og motlaus. eg veit at eg har det i meg, å få til ting, eg veit eg har potensiale. nokon gongar rotar eg meg berre vekk på vegen. alt eg vil er å kunne kunne teikne og male utan å ofre resultatet ein tanke. eg vil kunne prate om ting eg bryr meg om utan å vere redd for at folk skal kjede seg og avbryte meg. eg vil opne opp for alle dei teite, stygge, ekle, rare ideane, og eg vil kunne stå for noko eg trur på, sjølv etter kritikk frå andre.
–
Sånn er det. eg ville berre nemne det. du veit, lufte tankane. og kanskje hjelper det meg å hugse på at det aller aller viktigaste, og eigentlig det einaste som betyr noko, er at ein konsentrerar seg om dei greiene i livet som får ein til å føle seg bra. om det enn er å gi seg sjølv ei lita(eller skikkelig stor) pause, om det er å ete ei plate sjokolade på rappen, ringe mamma, dra på yoga, konsert, ta ein drink på ein kvardag, lage sinnsjukt god middag eller om det er å invitere favorittpersonane til karaokekveld. samma det, så lenge ein får kobla av litt. skrudd av det indre maset, for ein gongs skuld.
–
(Eg kryssar fingrane for at de ikkje avfølger meg i vill panikk etter dette ærlege innfallet, så skal eg kanskje vurdere å ikkje slette innlegget i etterkant. vi får sjå.)

–